09/10/2011
tarafından Mehmet Nuri Sunguroğlu
BENİ ENGELLEYEN BİR ŞEY VAR
>>Bu yazı bir kahve molası kadar uzundur, şimdiden söyleyeyim…:))
Her sabah kalktığımda birilerini dövmek gelir içimden; hala başarmış değilim.
Beni engelleyen bir şey var !
Otobüse binmeden önce karar veririm; kim gelirse gelsin, yaşlı olsa dahi …. hayır imkansız kesinlikle yerimi vermem; hala başarmış değilim.
Bir gün öyle kararlıydım ki; büroya gittiğimde bizim Osman’ın daktilosunun > O < harfini zımpara kağıdıyla silerek bozacaktım…ki; düzgünce, >>bunu yazan Osman<< diye yazamasın artık. Ama gel gör ki bir türlü beceremedim.
Beni engelleyen bir şey var !
Her gün iş dönüşü planlar yaparım; eve gidince nasıl bir bahaneyle hanımla kavga çıkarırım diye. Tuhaftır ama, ne zaman kapı açılır … hanım hoş geldin der; sanki hiç bir planım yokmuş gibi , sağ ol canım diyerek iş çantamı vestiyerin önüne koyar ayakkabılarımı çıkarır salonun yolunu tutarım.
Bizim mahallede ki karı koca kavgaları bazen uykusuz gecelerime sebep olsa da…nedenlerini bir türlü anlamış değilim. Özenti-midir nedir bilmem ama, etkisinden de kurtulmuş değilim. Böyle kavgaları yaz yağmuruna benzetenleri anlamaya çalışsam da, yine de eşimle kavga etmeyi bir türlü beceremedim.
Yıllar hep böyle uzayıp giderken, içimdeki ezikliğin tahammül sınırlarını aştığını da anlıyordum. Eziliyordum artık, beceriksizliğim beni kemir kemir kemiriyordu. Aşağılık duygularım her gün biraz daha artıyordu. Beni engelleyen bir şey var; bundan artık kesinlikle emindim.
İnanmazsınız; bütün ömrüm boyunca ne kadar kötülükçü planlar kurduysam, hiç ama hiçbirini beceremedim; hep öyle elime ayağıma bulaştırdım.
Artık ümitlerim kırılmıştı, içimdeki isyan boğuyordu beni; bazen nefes alamaz hale geliyordum.
Kendimden şüphe etmeye başlamıştım.
Sen!…diyordum kendime.. sen..! bu şehrin en güçlü muhasebecisi; …sen! …O Vedat değilsin artık. Sen! …korkak, beceriksiz, hiç bir işe yaramayan adamın birisisin. Bu güne kadar hep başkalarının dediğini yaptın; bir gün kendini ispat etmelisin artık!…diyordum kendime.
Çaresizdim!
Bu konuyu karımla konuşsam mı diye düşündüğümde; hislerim beni engelliyordu. Nasıl olur? Hiç erkek adam; benim …böyle… böyle dertlerim var diyebilir mi? Hayır olmaz, kesinlikle olmaz!…diye vaz geçiyordum.
Aklıma kimler gelmiyordu ki.
Bazen Doktora dahi gitmek geçiyordu içimden; onu da beceremiyordum.
Bizim mahalle bakkalını dahi derdime ortak etmeyi düşündüğüm anlar olmuştu. Berber Niyazi’yi dahi düşündüğüm anlar olduğunu çok iyi hatırlıyorum. Çok sevdiğim birisidir bizim Niyazi. Berber olmadan önce kendisiyle olan sırlarımızı çok iyi saklar, kimseye söylemezdi. Berber dükkanını açalı beri çok değişmişti…sanki bizim eski Niyazi değildi.
Hani yani…mahallenin diline düşmek korkusu da kolay değildi. Konu komşu duyarsa …hakkımda kim bilir neler neler söylerler. Bak gördünüz mü ? Muhasebeci Vedat kafayı yemiş, Uzman Doktorlara gidiyormuş filan, ve buna benzer şeyler mutlaka mahalleyi doldururdu…diye düşünüyordum.
İçimden ağlamak geldiği zaman bodrum kata inerek yüksek sesle ağlamayı düşündüğüm anlar çok olmuştu. Onu da beceremiyordum. Ben yalnızdım ama „erkekler ağlamazlar” yalnız değildi!
Bir gün işe giderken yolda kararımı verdim, bu işi bitirip, kendimi ispat etmeliydim.
Büroya girdiğimde bizim Osman henüz gelmemişti. Yine gözüm onun daktilosunun > O < tuşuna gitmişti ki…patron kapıdan girdi.
Masasına geçip oturan patrona imza için hazırladığım dosyaları getirdiğimde, bana bir şey söyler gibi görünüyordu. Söylemesinin önünü kesmek için aceleyle imza dosyalarını önüne koydum.
Sağ olsun, bana güveni vardır patronun. Okumaya dahi gerek görmeden dosyaları imzaladıktan sonra telefon görüşmelerine başladı.
Hafta sonunu dört gözle bekliyordum. Planımı uygulamak için mükemmel bir ortam olmalıydı. Kalabalık bir ortam seçmeliydim… ki; görsünler, anlasınlar benim kim olduğumu. Anlasınlar muhasebeci Vedat kimdir?
Aklıma bizim Şehrin dışındaki Sahil plajı geldi.
Plajın ucundaki taşlardan atlayarak sorunlarını çözenlerin hikayelerini defalarca bizim şehrin duvar gazetelerinden okumuştum. Kararımdan emindim artık, oraya gitmeye karar verdim.
Sonraki gün Pazar günüydü. Bence artık gün bu gündü, Güneşin ışınları Denizin dalgalarıyla kucaklaştığında martı sesleri kulaklarıma kadar sızmaktaydı ama, ben onları duymaktan acizdim.
Sahil plajına indiğimde verdiğim karardan çok memnundum. Plaj dopdoluydu, yeteri kadar insanlar vardı. Alkış tutmalarını zaten beklemiyordum…ama, şahit olacaklarına emindim. Anlayacaklardı muhasebeci Vedat’ın kim olduğunu.
Denizin kenarına gittim, kayaların üzerinden ağır adımlarla ilerliyordum. Karım Aklıma geldi; onunla bu kayaların üzerinde el ele yürüdüğümüz anları hatırladım. Ancak öteki duygularım daha ağır basıyordu, bir anda devreye girdiler. Nidaları beynime çağrı yapar gibi; hadi Vedat…hadiii..diye çınlıyordu kulaklarım.
Olur mu Vedat diyordum… olur mu?
Şu kadarcık ömründe kimsenin canını yakmadan ölmek olur mu? Arkandan ne derler düşünceleriyle ..ağır ağır ilerliyordum. Bazende dönüp bakıyordum…ki alkış tutacaklar var mıydı… benim bu kesin kararımı izleyen var mıydı.
Ruhum bunlarla meşgulken, kendimi kayalardan attım.
Dalgalar amansızca kucakladılar beni, içimden; özlendiğimin mutluluğunu hissetmeye başlamıştım.
Artık mutluydum; son anda olsa dahi başarmıştım. Korkak, ahlaksız,büyüklerine saygısı olmayan, karısıyla kavga arayan, merdivende komşusuna günaydın söylemek ihtiyacını hissetmeyen, ama bir türlü beceremeyen Vedat yoktu artık. Kararlıydım, kendimi ispat etmeliydim.
Artık kendimi bir kahraman gibi, her şeyi daha iyi bilen birileri gibi görmeye başlamıştım.
„…ulan gerekirse senide yakarım, kendimi de…“ duygularıyla bürünmüştüm.
Erkek adamdım artık….herif olmuştum ..diye dalgalara doğru haykırıyordum…ki, yine o korkunç duygular sardı beni; ya bunu da beceremezsen Vedat ! ….ya bunu da beceremezsen! …diye düşünürken kolumdan yakalandığımı anlamıştım.
Hayır! Olamaz…mümkün değil! Yine planlarım altüst olmuştu…
Bu haksızlıktır!…bırakın beni diye isyanımı anlamayan yabancı bir el beni çekerek sudan çıkarmıştı.
Adamı ömrümde hiç ama hiç görmemiştim. O bir yabancı(ydı)mıydı? …kafam karışmıştı.
Ölmediğime çok sevinmiştim. Elimde olmadan Reflex bir hareketle kurtarıcımın üzerine attım kendimi.
Hele şükür Allah’ım….şu dünyada neler varmış… duydunuz mu neler varmış diye bağırarak adamı kucakladım ve öpmek geldi içimden.
Kollarımı yukarı kaldırarak sahildekilere doğru sesimin çıktığı güçle haykırmaya başlamıştım.
“İNSAN” VARMIŞ BU DÜNYADAAAAAA… diye hıçkırıklarımı saklamadan ağlamaya başladığımda, sahilden gelen alkış seslerinin bana olmadığını biliyordum.
Artık ağlarsam ne olurları arkada bırakmıştım. Bir huzur duyguları sarmaya başlamıştı beni.
Gözlerimdeki sevinçleri hissediyordum.
Kendi Hayatını tehlikeye atarak beni kurtaran “O İNSANA teşekkür etme ihtiyacını duymuştum.
Şaşırmıştım, birilerine teşekkür etme ihtiyacını ilk defa duygularımla hissediyordum. Yapmacık değildi; öyle “sağ ol Patron çok teşekkür ederim” gibilerinden değildi. Bir ayrı tat veriyordu bana bu minnet duygusunu hissetmek. Söyledikçe söylemek geliyordu içimden.
Kurtarıcımla birbirimize bakıyorduk. Benim heyecanlı halime rağmen, o çok sakin ve huzurlu bir ortam sergiliyordu.
Islak elbiselerimizden hala deniz suyu damla damla akıyordu. Ayrıca kurtarıcımın beni sudan çıkarırken kayalara takılan elbisesi yırtılmış, kullanılamaz hale gelmişti. İçimden kendisine karşı bir minnet borçu olduğumu hissetmiştim. “hissetmek” ne güzel bir duyguymuş diye seviniyordum; çocuklar gibi.
“Sağ olun …Size minnet borçluyum, hayatımı kurtardınız, eğer bana izin verirseniz bu yırtılan elbiselerinizin bir yenisini almama karşı çıkmayın! Cevabını beklemeden ilave ettim; bunu bir ücret olarak düşünmeyin, sadece bir hediye olarak algılayın lütfen.!
Yüzüme baktı ve insancıl bir telaffuzla; beni anlayabilen bir tebessümle…Evet dedi.
Teklifinizi bir ücret türü yapsaydınız asla kabul etmezdim. Ancak siz teklifinizi yaparken maddi değeri değil, manevi değeri daha öne çıkardınız, onun için teklifinize hayır diyebilmek şansım azaldı; kabul ediyorum diyerek yüzündeki tebessümün bana yansıdığını hissetmiştim.
Sevinmiştim!
Cebimden bir miktar para çıkardım ona doğru uzattım, alınız dedim…lütfen…!
Yüzüme bakarak, bir dakika dostum… dedi ve parmaklarıyla hesaplamaya başladı. Sonra ikiye böldü ve sadece yarısının benim ödeme payım olduğunu bana anlattı. Şaşırmıştım.
Ben muhasebeci Vedat, yıllardır koskoca Uluslararası söz sahibi bir ticarethanenin muhasebesini yürüten Vedat, böyle bir hesap uygulaması ne yapmıştım nede duymuştum.
Kurtarıcım şaşkınlığımı anlamıştı. Tatlı bir tebessümle omuzlarıma vurarak; öteki yarısı benim payım dedi ….ve avucumda tuttuğum paralardan benim ödeme payım olan miktarda para aldı. Sonra sakin ve mutlu bir ifadeyle yüzüme bakarak konuşmasına devam etti.
Bak dostum dedi; benim mesleğim Marangozluktur; ancak ben Sizi marangoz olduğum için değil; “İNSAN” olduğum için kurtardım. “İNSAN” olmanın da bir bedeli vardır.
Elini uzatarak benimle vedalaştı ve sahilden ağır, ama gururlu adımlarla uzaklaştı.
Arkasından bakarken ruhumda bir huzur ve gurur hissetmeye başlamıştım. Doğduğumda “İNSAN” olarak doğduğuma sevinmiştim.
Bir şeyler değişmişti artık….bir şeyler değişmişti…beynim gürlercesine zınklıyordu. Karım aklıma geldi, hemen eve gitmeliydim.
Evin yolunu tuttuğum da “Beynimle Ruhum” barışıktı. Beni bu zamana kadar yapmak istediğim bunca kötülüklere neyin sürüklediğini ve neden başaramadığımı anlamıştım.
Meğer ben İnsanmışım da farkında değilmişim.
Meğer ben; hepimizin___her şeyden önce___ortak beraberliğimiz olan___en mukaddes kuralları, toplumu ayakta tutan sosyal değerleri unutmuşum. Ben; doğduğumda __ ne__ olarak__ Dünya’ya geldiğimi unutmuşum……….
„BEN İNSAN OLDUĞUMU UNUTMUŞUM“
Meğer ben insanmışım… diye içimden mırıldanarak eve girdiğimde çok mutluydum.
Artık içimi karıma hiçbir kompleksim olmadan anlatabilirdim.
Onun benimle eş değerde olduğunu, mutluluklarımızın da, dertlerimizin de ortaklığını, birimiz ötekinin kölesi değil; hayatı paylaşan iki hür ve özgür insan olduğumuzu içime yerleştirmiştim.
Paylaşırım artık ruhumdaki ezikliği tüm insanlarla.
Bizim Halit amcaya da, onun torununa da, Ayşe teyzeye de…hulasa; Bakkala da , bize bazen kömür getiren şoföre de, Postacıya, Polise, …hatta ve hatta; bizim Caminin İmamına da…berber Niyazı’ya da…Gidemediğim, giremediğim….en büyük makamlara da. ..evet “en beyyüüüüük” makamlara da derdimi anlatabilirdim nihayet…
Çünkü “onlar la; her şeyden arınmış…ama her şeyden !
Politikadan…..inanç dan…..makamdan….. paradan…. Ve…ve ,ve…. “ARINMIŞ” bir ortak beraberliğimizin var olduğunu nihayet anlamıştım.
Hepimiz; Doktor, Avukat, Mühendis, Ayakkabıcı, Bakkal, Politikacı, Spiker,Balıkçı….. ve daha yüzlerce “unvan” saymakla bitmeyecek kadar çok olabilirdik…ama insan olmaktı asıl olan!
Evet…biz bütün bunları olmadan önce; dahası; bu Meslek ve unvanlar olmadan da çok daha önce; İ N S A N M I Ş I Z !!
Heyecanımdan sesim yükselmişti.
Eşimin salondan yavaşça bana doğru geldiğini anladığımda sakinleşmiştim. “ Ne oldu, neyin var, neden üstün başın böyle ? diye sorduğunda. Sorma canım dedim; ve onun elinden tutarak salona doğru yürüdük.
Koltuğa oturduğumda;…oh be dünya varmış diyerek …eşimden çay yapmasını rica ettim.
Perişan halimi anlamıştı ömrümün yarısı; ..buzdolabına da uğrayayım mı ? diyerek tatlı bir tebessümle mutfağa doğru gitti.
Sevgiyle kalın…
Mehmet Nuri Sunguroğlu
09.10.2011
>> İnsanoğlu, kendi ürettiği mekanik gelişmeyi zirveye taşırken; İnsanlığın yolda kaldığının farkında bile olmadığı ise; çağımızın asıl yüz karasıdır!<<
Mehmet Nuri Sunguroğlu-Çubuklu köyü/61900 Arsin-Trabzon 
SON YORUMLAR