ÇOCUKLARIMIZIN KARNESİ BİZİMDE KARNEMİZDİR

[Çocuklarımıza, Öğretmenlerimize güzel bir karne tatili dileğiyle… Sevgiyle kalın!]

Bugün 18 milyon çocuğumuza karne verildi diyoruz. Kim bilir, belki de çok daha fazlasına karne verildiği bir gündür bugün? Çocuklarımızın karnesi bizimde karnemiz değilmidir? Pekiyi, iyi, orta zayıf diye okuduğumuz not dereceleri bizim de karnemizde olanlar değilmidir?

Öğretmeninden karnesini alan çocuk, eve hoplaya zıplaya geliyorsa, bizde onunla hoplayıp zıplamıyor muyuz? Boynu bükük, karnesini göstermekten çekinen çocuk ile aynı hüznü yaşamıyor muyuz? Aynı hüznü ve sevinci beraberce yaşadığımız, eve gelen karnede bizimde payımız olduğundandır.

Ülkemizde karne tatillerinde eve gelen karneyi beğenmeyen ebeveynler vardır. Bu veliler bazen o kadar ileri gidiyorlar ki; çocuklarımız intihar edebiliyorlar. İntihar eden çocuğumuzla, tüm aile, hatta tüm çevrenin bu intihar olaylarında hiç mi payı yoktur? Elbette ki direkt değil ama, ikinci kademe olarak hepimiz suçluyuz. Suçluyuz ki bizler; „çocuklarımızdan onlara veremediklerimizi“ bekliyoruz!

Komşunu çocuğu doktor olmuş, mühendis olmuş vs. sende olacaksın diyoruz. Bu anlayış yanlış ve hatalıdır. Bu ülkede herkes doktor olamaz, olmamalıdır. Toplumları toplum yapan, toplumun farklılıklarıdır. Bunu bilmek için kehanet sahibi olmaya da gerek yoktur.

Sevgili ebeveynler!

Çocuklarımıza taşıyamayacakları yükü vermeden önce, çocuklarımız bu yükü kaldırabilirler mi sorusunu cevaplayalım.

Ondan sonra çocuklarımıza ne verdiğimize bakmadan, çocuklarımızın getirdikleri düşük notlara bakarak onlara sitem, ceza vermeye kalkmayalım. Onlara belki çok şeyler vermişiz ama, asıl vermemiz gerekeni unutmuş olmamızın faturasını çocuklarımıza kesmeyelim!

Herkes her neredeyse, sandıkta mı yoksa tavan arasında mı; önce kendi karnesine bir göz atsın. Karnesini bulamayanlar ise, gitsin aynaya baksın!

Çocuklarımıza, Öğretmenlerimize güzel bir karne tatili dileğiyle… Sevgiyle kalın!

Mehmet Nuri Sunguroğlu

22.01.2016